Sagan mín

Ég hef átt kærasta mestöll fullorðinsárin mín. Það var  takmarkið mitt þegar ég var lítil að eignast kærasta.  Metnaður minn snerist um það og ég sá ekki annað þegar ég  hugsaði um framtíðina en; kærasti/eiginmaður, hús, bíl og  barn. Einhver sem gæti verndað mig og séð fyrir öllum  þörfum mínum. Fyrsta kærastann eignaðist ég þegar ég var  rúmlega sextán ára, við byrjuðum saman afþví hann var  hávaxinn og dökkhærður en það voru skilyrðin sem ég setti.  Það samband entist í 11 mánuði, aðallega afþví ég kunni  ekki að slíta sambandi. Það var samt ekkert voðalega slæmt,  a.m.k. ekki miðað við það sem kom á eftir, en ég komst  reyndar að því þegar við vorum hætt saman að hann hafði  kysst aðra stelpu. Eins og sannur ástar- og kynlífsfíkill var ekki liðinn  langur tími þartil ég var búin að finna annan gæja. Þessi  var einu ári yngri en ég og leit mikið upp til bandarískra  götustráka (gangstera). Hann hlustaði á rapp og kynnti mig  fyrir hassreykingum. Ég var algerlega heilluð af honum.  Hann sagði mér upp um vorið eftir rúmlega tvo mánuði, svo  byrjuðum við saman aftur í nokkra daga og svo sagði hann  mér aftur upp. Ég man hvað ég var eyðilögð, ég grét og  grét, gat varla sofið og var alveg lystarlaus í nokkrar  vikur. Ég var marga mánuði að jafna mig.

Næstu mánuðir voru frekar tíðindalitlir fyrir mig, ég svaf  hjá tveimur strákum, hafði smá áhuga á öðrum þeirra en  engan á hinum eftir að ég var búin að ,,vinna” hann og fór  illa með þá báða. Ég man ekki eftir að hafa þjáðst af  samviskubiti útaf framkomu minni. Næsta ,,alvöru” samband  kom um haustið. Það var góður strákur, vinur vinkonu minnar  og ég held að það að hún hafði eitthvað verið skotin í  honum sem varð til þess að ég hafði einhvern áhuga á honum.  Hann var frekar feiminn en skotinn í mér og við byrjuðum  saman. Þremur mánuðum seinna fer ég til Ítalíu sem au pair.

Planið okkar var að vera í millilandasambandi en ég var  ekki búin að vera lengi á Ítalíu þegar ég eignaðist  ítalskan kærasta og sagði þeim íslenska upp bréfleiðis. Ég  sá eftir því, ekki að hafa sært tilfinningar hans og farið  illa með hann, heldur sá ég eftir honum fyrir mig því ég  hafði verið skotin í honum og þetta var góður strákur.

Þegar ég kom aftur reyndi ég að endurnýja sambandið en sem  betur fer fyrir okkur bæði hafði hann vit á að halda sér  frá mér. Ég er þakklát fyrir það í dag og ég sá strax þarna  að þetta var öllum fyrir bestu. Ég var farin að gera mér  grein fyrir að ég var eitthvað stjórnlaus í ástarmálum. Ég  sagði þeim ítalska upp um leið og ég var komin heim. Mér  leið ekki illa yfir því, ég lék mér að því að lýsa því  fyrir honum í bréfi að ég og gamli kærastinn minn værum að  endurnýja sambandið og hvað við værum hamingjusöm saman. Ég  sendi þó ekki bréfið, en eins og áður hafði ég ekki  samviskubit yfir hætta með honum án nokkurra málalenginga.  Eins og áður kom ég fram eins og tilfinningar annarra  skiptu engu máli.

Dvölin á Ítaliu hafði verið erfið tilfinningalega og þegar  ég kom heim hellti ég mér út í skemmtanalíf. Ég drakk  hverja einustu helgi, stundum líka á fimmtudögum og  sunnudögum og einu sinni á mánudegi. Það var mikil spenna  og daður í gangi, strákur í hópnum var skotinn í mér, ég  leyfði honum að ganga á eftir mér til að ýta undir  sjálfálitið mitt en hafði ekki nokkurn áhuga á honum. Ég  kunni heldur ekki að segjast ekki hafa áhuga, ég var svo  hrædd um að viðbrögðin yrðu reiði í minn garð.

Vinkona mín var að sofa hjá flottasta stráknum í hópnum og  mér fannst hann mjög spennandi. Við vorum þvílíkt að daðra  við hvort annað en byrjuðum ekki strax saman, kannski afþví  að hann var að sofa hjá vinkonu minni og vinur hans var  skotin í mér. En ég held það hafi frekar verið afþví okkur  fannst svo gaman að vera í aðalhlutverkunum, vera fólkið  sem alla langaði í. Stundum gisti öll hersingin heima hjá  mér þegar mamma og pabbi voru upp í bústað. 

Ég var í svo miklu rugli að ég er ekki einu sinni  almennilega viss um það hvort ég hafi átt að vera að passa  yngri systkynin mín, eða hvort foreldrar mínir hafi reddað  annarri pössun. Einu sinni keyrði ég litla bróður minn á  tölvunámskeið, svo drukkin eftir djammið nóttina áður að ég  man varla eftir því. Undir þessum kringumstæðum varð ég  ólétt eftir strákinn sem var skotinn í mér, en við vorum  saman í einhverja daga. 

Ég fór í fóstureyðingu því ég var engan veginn tilbúin til  að verða móðir og var búin að vera í mikilli áfengis- og  hassneyslu. Ég var eitthvað að sækja skóla en man eftir  tímabilinu í móðu og var mest hissa þegar ég náði þremur  áföngum. Við byrjuðum saman í þessu rugli ég og þessi  bólfélagi vinkonu minnar og hann hætti að sofa hjá (henni).  Ég var nýbúin að segja við vinkonur mínar úr skólanum að nú  ætlaði ég að taka árspásu frá strákum.

Við byrjuðum saman í október, djammrugl hélt áfram fram að  vori en þá var ég orðin langleið á að fara á djammið og  drekka, enda búin að næla mér í virkan alkóhólista sem ég  gat nú farið að rembast við að breyta. Það hefur alltaf  verið ,,my drug of choice”, að finna mér eitthvað grey sem  er að berjast við fíkn og reyna að breyta honum í  umhyggjusaman mann sem getur passað mig. Ef hann hefði hætt  að drekka og farið að hegða sér eins og fullorðin manneskja  hefði ,,hrifningin” mín örugglega horfið og ég hætt með  honum. En ég gerði mér enga grein fyrir þessu, í mínum  augum vorum við alvöru kærustupar og áttum nú að fara að  byggja upp framtíðina saman.

Þessir 14 mánuðir sem við vorum saman voru átakamiklir. Ég  naut þess að refsa honum með því að hætta með honum þegar  hann hafði gert eitthvað af sér og láta hann eltast við  mig. Að lokum hættum við alveg saman þegar ég komst að því  að hann var ekki hættur að nota eiturlyf  (döh, virkur  alkóhólisti) og það hélst þegar ég komst að því að hann  hafði verið að halda framhjá mér mestallan tímann sem við  vorum saman. Ég má vera mjög þakklát fyrir að hafa ekki  smitast af einhverju alvarlegu á þessum tíma. Reyndar má ég  vera afar þakklát fyrir að hafa ekki smitast af neinum  sjúkdómum meðan ég var virkur ástar- og kynlífsfíkill, því  ég tók áhættu í þeim málum oftar en ég kæri mig um að rifja  upp. Ég var komin með nýjan gaur upp á arminn þremur vikum  síðar.

Það samband var allt öðruvísi, það er eins og ég hafi verið  að endurhlaða batteríin. Í þessu sambandi var það ég sem  var óábyrgi aðillinn sem djammaði meira en hinn, þessi  kærasti hafði metnað og var ábyrgur og vildi alltaf hafa  mig heima og vildi alltaf að við værum saman bara við tvö.  Þannig eyddum við líka mestöllum tímanum sem við vorum  saman, ég flutti nánast strax inn til hans og við vorum  alltaf heima ef við vorum ekki í vinnunni, frekar  einangrandi. Það var kærkomin hvíld, en þetta samband var  einnig sjúkt, bara með öfugum formerkjum, og þegar hann fór  út í háskóla var mér nokkuð létt, þó ég hafi kannski ekki  verið meðvituð um það. Við ætluðum að vera saman áfram,  hann mundi koma heim um jól og á sumrin og ég ætlaði að  heimsækja hann út. Það var ekki liðin vika frá því hann fór  út þegar ég var farin að halda framhjá honum með besta vini  mínum. 

Ég vildi láta sambandið við kærastann ganga upp, aðallega  að ég held af því að hann var ,,öruggur”, metnaðarfullur,  fjárhagslega traustur, fær um að vera í sambandi og stofna  fjölskyldu. Þannig að ég sagði honum ekki frá  framhjáhaldinu og reyndi að láta þetta ganga eins og ég  gat. En ég gat ekki hugsað mér að sofa hjá honum eftir  þetta, en gerði það einu sinni til að halda honum góðum. Ég  varð ekki skotin í þessum vini mínum en ég var háð  kynlífinu. Ég lék mér að tilfinningum hans og fannst ég  vera valdamikil að geta valið milli tveggja stráka. Eins og  áður hugsaði ég ekki um tilfinningar annarra, aðeins mínar  og gerði það sem kom mér vel. 

Að lokum játaði ég fyrir kærastanum að ég hafði verið að  halda framhjá honum og sleit sambandinu við vininn. Ég fékk  ógeð á þeim báðum en ég held að ég hafi raunverulega fengið  ógeð á sjálfri mér, en endurkastað því á þá. Ég þjáðist af  afleiðingum gjörða minna, ég hélt þá að ég væri með  samviskubit yfir að hafa komið svona illa fram, en í dag  tel ég að ég hafi aðallega verið að vorkenna sjálfri mér,  og kannski aðeins kærastanum. Hann var skiljanlega sár, en  vildi samt halda áfram að vera saman. Ég vildi það ekki en  eins og áður kunni ég ekki að koma mér úr sambandi, þannig  að við héldum millilandadæminu áfram aðeins eða þangað til  ég var búin að uppgötva annan vin sem mér fannst meira  varið í. Ég sagði að lokum kærastanum upp símleiðis eftir  að hafa sofið hjá þeim vini mínum, og við fórum að vera  saman.

Þessi strákur var og er virkilega vandaður strákur sem á  ekki við nein fíknartengd vandamál að stríða, ef maður  lítur aðeins framhjá vafasömu vali hans á kvenmönnum semog  framhjáhaldinu hinum megin við borðið. Ég entist líka  lengst með honum eða 1 ½  ár með einni tveggja mánaða pásu.  Við hættum saman afþví að ,,ég var bara ekki nógu hrifin af  honum”.

Eftir þessi sambandsslit, sem gerðust á eins vinalegu og  dramalausu nótum og hægt er að hafa það þegar maður er  virkur ástar- og kynlífsfíkill, kom langt karlmannslaust  tímabil, eða tæp 2 ½ ár. Ég sór að núna skyldi ég taka mér  langa pásu frá karlmönnum. Ég sá fyrir mér að að lokinni  hæfilegri pásu mundi ég hitta draumaprinsinum og stofna  fjölskyldu. 

Ég einangraðist, hætti að reykja á viljastyrknum sem varð  til þess að ég fitnaði og upplifði mig því ekki eins  aðlaðandi í augum karlpeningsins. Það slokknaði á mér  kynferðislega, ég stundaði ekkert kynlíf og hætti einnig að  stunda sjálfsfróun í fyrsta skipti, en hana hafði ég  uppgötvað 8 ára að aldri. Ég var ekki að gera neitt til að  þroska andlegu hlið mína, bara vinna, safna peningum og  telja dagana þangað til draumaprinsinn kæmi og bjargaði mér  frá sjálfri mér. 

Það var ekki liðinn langur tími þangað til ég var aftur  farin að líta í kringum mig, en af einni eða annarri  ástæðu, voru strákarnir ekki að eltast við mig lengur.  Kannski afþví í fyrsta skipti upplifði ég mig sem  örvæntingafulla. Ég byrjaði aftur að reykja og fór ásamt  vinkonu minni að taka inn spítt til að grennast. Ég fór að  refsa sjálfri mér með megrun og ræktinni. Við vorum alltaf  á djamminu en núna fór ég gagngert til að ná mér í kærasta.  Ég var alltaf að leita að næsta mögulega kærasta. 

Siðferðiskennd mín, sem hafði aldrei verið mjög mikil, fór  enn lækkandi og ég fór að leyfa strákum að nota mig  kynferðislega í von um að þeir yrðu hrifnir af mér þegar  þeir kynntust mér. Andlegt ástand mitt var orðið ansi  fátækt þegar ég loksins kynnist strák í gegnum annan strák  sem þessi vinkona mín var að hitta. Mér fannst hann ekkert  heillandi til að byrja með, hann drakk ekki og sýndi mér  áhuga en það hafði alltaf verið ,,turn off” fyrir mig ef  strákar voru of auðveldir. 

Ég leyfði honum samt að bjóða mér út að borða og keyra mig  hingað og þangað á flottu bílunum sem ég komst að seinna að  kunningi hans og pabbi áttu. Vinkonu minni fannst hann  flottur og þá vildi ég bíða og sjá hvort mér litist betur á  hann eftir því sem tíminn liði. Hann fór alltaf með okkur á  djammið og þar kom að að hann féll enda hafði hann ekki  lengi verið edrú þegar hér var komið við sögu. Svo trúði  hann mér fyrir því að hann væri að selja eiturlyf. Hann  leit á sig sem stóran kall í þessum heimi og fannst ekkert  athugavert við hvað hann fékkst við sér til lífsviðurværis.  Eftir það gerðust hlutirnir hratt og ég varð yfir mig  hrifin af honum. 

Eftir næturlangt djamm sýndi hann á sér aðra,  ofbeldisfyllri hlið og ég, verandi mjög veikur ástar- og  kynlífsfíkill, varð ,,ástfangin”. Þarna var sko  draumaprinsinn mættur. Sambandið var mjög ljótt og  ofbeldisfullt, en sem betur fer stutt. Ég veit ekki hvort  okkar var verra við hitt en ég geri mér þó grein fyrir því  í dag, að við vorum bæði veikir einstaklingar sem höfðum  enga stjórn á framkomu okkar. Sambandið entist í hálft ár,  hann var alltaf að reyna að halda sér edrú og ég var  stanslaust í fantasíuleik að plana brúðkaupið milli þess  sem ég var að reyna að hætta með honum. Að lokum var það  hann sem sleit sambandinu. 

Ég var alveg miður mín í viku, en svo varð mér bara  ótrúlega létt. Ég held að það hafi verið vegna þess að ég  var hætt að neyta eiturlyfja, þannig að hugur minn var ekki  eins mikið í þoku og áður. Vinkona mín sem hafði verið aðal  djammfélaginn minn var líka gengin í AA og hafði ótrúlega  góð áhrif á mig að því leyti. 

Ég ákvað að ég mundi forðast alla stráka sem væru  alkóhólistar því ég var búin að verða vitni að þannig  uppeldisaðstæðum og ég ætlaði ekki að bjóða börnunum mínum  upp á það. Kannski hjálpaði það til að sjá og upplifa  volæði eiturlyfjafíknarinnar með eigin augum.
Þetta var um vorið og sumarið var frekar tíðindalaust.  Eftir svona rosalega dramatískt samband var ég komin með  nóg, í bili. Ég var búin að sækja um í háskóla og hlakkaði  til að vinna mig upp í samfélaginu (=ná mér í efnilegan  kærasta). 

Fyrstu vikuna í skólanum kynnist ég strák. Það var eins og  rafspenna væri á milli okkar, svo mikið laðaðist ég að  honum. Við byrjum að kyssast á fyrsta skóladjamminu og ég  segi stráknum sem ég hafði eitthvað verið að hitta upp, í  gegnum sms, milli kossatarna. Að venju var ég ekkert að  láta tilfinningar annarra koma í veg fyrir að ég hegðaði  mér eins og mér þóknaðist. Ég var ótrúlega ánægð með þetta,  þessi strákur hafði aldrei snert eiturlyf utan eitt skipti  þegar hann prófaði að reykja hass og drakk lítið þannig að  hann var augljóslega ekki alkóhólisti. Hann var í háskóla  þannig að hann var metnaðarfullur. Og ég laðaðist að honum  sem mér fannst mikilvægasti hlutinn. 

Ég hefði getað spurt mig af hverju ég laðaðist svona  sterklega að honum en það átti svosem eftir að koma nógu  snemma í ljós. Við töluðum endalaust mikið saman og mér  fannst við tengjast á öllum sviðum. Þegar við vorum búin að  vera að hittast á hverju kvöldi í um viku spyr ég hann  hvort að hann sé kærastinn minn. Nokkuð fát kom á hann en  ég tók ekki eftir því því hann svaraði já. Nokkrum dögum  seinna erum við eitthvað að ræða saman um ekkert sérstakt  og ég spyr hann mjög hreinlega hvort hann vilji eignast  börn í framtíðinni og hann svarar því einnig játandi. Enn  eitt atriðið sem við eigum sameiginlegt hugsa ég ánægð,  merki ,,check” í huganum og spyr hann hvort honum finnist  hæfilegt að vera búin að vera saman í þrjú ár áður en við  eignumst börn. 

Þarna erum við búin að vera saman í samtals tvær vikur ef  ég tel með vikuna áður en ég spurði hvort við værum í  sambandi. Hann svarar þessu játandi líka. Í dag geri ég mér  grein fyrir að tveir heilbrigðir einstaklingar mundu ekki  eiga svona samtal á þennan hátt, en þegar það átti sér stað  fannst mér þetta fullkomlega eðlilegt samtal. Við erum  saman í rúman mánuð áður enn hann segir mér upp í fyrsta  skipti. Ég var alveg eyðilögð, hugsaði stanslaust um  hvernig hann var farinn að hegða sér og gerði mér grein  fyrir að hann var búinn að vilja hætta með mér í allavegana  helming af tímanum sem við vorum saman. 

Núna var ég ekki í neinni neyslu og því ekki með neitt til  að deyfa sársaukann. Ég fékk rosaleg fráhvarfseinkenni  alveg eins og þegar alkóhólisti hættir að drekka. Eini  munurinn á alkóhólista og ástar- og kynlífsfíkli er hvernig  þeir kjósa að fá ,,fixið sitt” (drug of choice). Það eina  sem ég vildi var að vera með honum, ég gat ekki hugsað um  neitt annað. Ég átti erfitt með að sofna á kvöldin vegna  hugsana sem voru orðnar að þráhyggju, þegar ég opnaði augun  á morgnanna var hann í huga mér. Þessu fylgdi nístandi  sársauki í hjartastað. Samt var ég svo stolt að þegar hann  sendir mér sms nokkrum dögum seinna og segir að hann sakni  mín þá segi ég honum að hætta því. 

Að lokum var sársaukinn orðinn of mikill og ég sneri mér að  því eina sem ég átti eftir til að deyfa sársaukann. Ég fór  í mjög dramatíska megrun, meðan ég var svöng fann ég ekki  eins mikið fyrir sársaukanum af sambandslitunum. Eftir um  tvær vikur tek ég eftir því að strákurinn er aftur farinn  að sýna mér áhuga. Það virkaði eins og plástur á  tilfinningar mínar og mér fór að líða betur, en tókst samt  að láta líða 4 vikur í viðbót áður en við byrjuðum saman  aftur. Ég varð að láta hann aðeins ganga á eftir mér eftir  allar yfirlýsingarnar við vinkonur mínar um að ég mundi  aldrei byrja með honum aftur. 

Einhvernveginn tókst mér að halda áfram í þessari rosalegu  megrun, sennilega afþví að innst inni gerði ég mér grein  fyrir að það að ég varð mjög grönn og flott af henni og sú  staðfesta sem ég sýndi varð til þess að áhugi stráksins á  mér viðhélst aðeins áfram eftir að við byrjuðum saman  aftur. Um áramótin segist hann vera ástfanginn af mér og ég  er í skýjunum. Hann hafði alltaf verið mikið í  ákveðnum  tölvuleik og þegar það kom ný útgáfa af honum um jólin má  segja að hann hafi horfið inn í tölvuna sína. Um þremur  mánuðum seinna er ég komin með hundleið á að borða alltaf  sama matinn og hætti í þessari megrun. Þarsem ég er fíkill  og geri aldrei neitt í hálfkaki byrja ég að fitna aftur  frekar hratt. 

Ég var orkulaus og vanrækti flestallar þarfir mínar. Mér  leið ekki vel. Dagurinn fór í svefn, sjónvarpsgláp og nart.  Kærastinn eyðir meiri og meiri tíma í tölvuleik og  samskiptin eru afskaplega bág. Þó við eyddum tímanum í sama  herberginu voru lítil samskipti í gangi. Um vorið spyr ég  hann hvort hann vilji vera áfram með mér og hann segist  ekki vita það. Í þetta skiptið varð ég svo reið að ég sagði  honum að fara heim til foreldra sinna að sofa þar. Daginn  eftir sleit ég sambandinu, og ætlaði sko aldrei að byrja  með honum aftur. Við vorum samt byrjuð saman aftur viku  seinna. Það er ómögulegt fyrir virkan ástarfíkil að  standast þokka virks kynlífsfíkils þegar hann leggur snörur  sínar fyrir mann. Það er a.m.k. mín reynsla. Skólinn  klárast og við tekur sumarvinna, nema hjá kærastanum sem  vildi frekar vera á atvinnuleysisbótum og eyða tímanum í  tölvuleik. Ég kom ekki með nein mótmæli enda gerði ég ekki  kröfur umfram að fá tilfinningalegt/kynferðislegt fix og  var hvort sem er í afneitun frá raunveruleikanum, en vegna  þrýstings frá fjölskyldunni hans og minni fann hann sér að  lokum vinnu. Þannig líður sumarið, vinna á daginn og svo  sjónvarpsgláp og nart hjá mér og tölvuleikir hjá honum á  kvöldin. Ég verð þyngri og þyngri, bæði á líkama og sál og  hann hverfur lengra og lengra inn í tölvuna sína. 

Um haustið segir hann mér aftur upp. Ég fer í megrun. Svo  sér hann að sér. Svo hættir hann aftur við. Tíminn sem við  erum saman styttist og styttist. Að lokum kemur að því að  við byrjum ekki saman aftur. Ég tók þá ákvörðun að forðast  hann því ég þoldi einfaldlega ekki meiri höfnun. Til að fá  fixið og viðurkenninguna sem ég var fyrir löngu orðin háð  skráði ég mig í Einkamál, nokkuð sem ég hafði fram að þessu  talið fyrir neðan virðingu mína. 

Til að byrja með skráði ég mig undir stefnumót en það leið  ekki á löngu þartil ég bjó til aðra enn óheiðarlegri  lýsingu og skráði mig undir flokknum skyndikynni. Ég sá að  allir strákarnir sem mér fannst mest spennandi voru þar. Ég  var með þá fantasíu í hausnum að kynnast einhvernveginn  draumaprinsinum á þennan máta og fékk jafnframt kikk út úr  því að sjá hversu margir karlmenn sýndu áhuga. Ég fékk líka  kikk út úr því að ljúga um sjálfa mig, vera köld og dónaleg  og gera nákvæmlega það sem mér þóknaðist. Að sama skapi  varð ég þunglyndari og þunglyndari, því ég var stanslaust  að gera hluti sem ég var síður en svo stolt af. Ég vanrækti  námið svo mjög að ég féll í öllum áföngum þá önnina. Þá gat  ég ekki meir. Ég hafði aldrei frið í sálinni, ekki einu  sinni þegar ég svaf því ég dreymdi ýmist gráa  þunglyndislega drauma eða fékk martraðir. 

Ég pantaði tíma hjá heimilislækninum sem skrifaði upp á  þunglyndislyf fyrir mig. Líðan mín skánaði umtalsvert.  Kvíðinn hvarf, ég hætti að fara inná einkamál og fór að  hafa áhuga á náminu. Gamla vandamálið var samt ennþá til  staðar. Ég fór að rækta sambandið betur við vinkonur mínar,  en  gat ekki lokað augunum fyrir því að í hvert sinn sem ég  fór út með þeim var ég alltaf með radarinn í gangi að leita  eftir næsta mögulega kærasta. Ég fór að tala aftur við minn  fyrrverandi og taldi mér trú um að ég gerði það af nauðsyn  því við vorum í sama skóla og þekktum sama fólkið og að við  gætum nú víst verið vinir. Ég var með þráhyggju út í hann,  hugsaði um hann mestallan daginn. En ég vildi ekki  viðurkenna það fyrir sjálfri mér, vildi ekki viðurkenna að  ég réði ekki yfir eigin hugsunum og gjörðum.

Það sem varð til þess að ég gafst upp, var að við fórum  bæði út að skemmta okkur með skólanum. Þarna vorum við  farin að tala saman á hverjum degi og ég eyddi ofboðslegri  orku í að standast töfra hans þegar hann var að daðra, og  taldi sjálfri mér trú um að ég væri svo sterk, að ég gæti  höndlað aðstæður. Daginn sem skóladjammið var var hann  búinn að vera þurr á manninn allan daginn eins og hann var  alltaf rétt áður en hann sagði mér upp áður fyrr, en ég lét  eins ég tæki ekki eftir því. Seinna um kvöldið þegar ég var  komin í glas gafst ég loksins upp og spurði hann hvað væri  að. 

Ég man ekki hverju hann svaraði en aðalatriðið var að hann  var að hafna mér í enn eitt skiptið. Og í þetta skiptið  vorum við ekki einu sinni saman. Ég hljóp grenjandi inn á  klósett til að reyna að jafna mig nógu mikið til að geta  farið heim án þess að mikið bæri á. Þvílík niðurlæging, að  vera hágrátandi inni á klósetti í litlu partíi með öllum  skólafélögunum yfir strák sem var ekki einu sinni kærastinn  minn lengur og ég löngu komin af gelgjualdrinum. Botninum  var náð. Hann var ekki eins hræðilegur og hann hefði  auðveldlega getað verið. 

Ég náði botninum aðallega með því viðurkenna fyrir sjálfri  mér að ég væri löngu búin að missa stjórnina á lífi mínu.  Ég gat ekki afneitað því lengur, sannanirnar voru  yfirgnæfandi. Daginn eftir fór ég í megnustu vanlíðan til  þessarar vinkonu mína í AA í von um huggun og  tilfinningalegt fix. Til allrar hamingju benti hún á SLAA  samtökin, ekki í fyrsta skipti, sem mögulega lausn á vanda  mínum. Ég tók strax ákvörðun um að mæta á næsta fund. Mér  leið betur um leið og ég hafði tekið ákvörðunina. Ég trúi  því að Guð hafi sent mig til nákvæmlega þessarar vinkonu  minnar á þessu viðkvæma augnabliki í lífi mínu, til að koma  mér þangað sem ég þurfti að fara, því ég var komin heim.


Það er sagt í fráhaldskaflanum að þegar við hefjum fráhald  og slítum samskiptum við þráhyggjuna (eða þráhyggjurnar) þá  fyllum við ekki upp í eyðuna með nýjum einstaklingi heldur  prófum við, kannski í fyrsta skipti, hvernig það er að vera  einn.

Í byrjun var botnhegðunarlistinn minn svohljóðandi;  internetið í kynferðislegum tilgangi, eiga í sambandi við  þráhyggjuna mína, fara á skemmtistaði til að veiða/daðra  við stráka, og að stunda kynlíf utan sambands. Seinna  bættist fleira við eins og að eltast við fólk sem hefur  ekkert að gefa mér tilfinningalega og reyna að stjórna því  hvernig kærastinn minn eyðir tímanum sínum.

Þegar ég sleit samskiptunum við fyrrverandi þráhyggjuna  mína og hóf fráhald þá var það í fyrsta skiptið sem ég  hafði ekki þessa þörf fyrir að finna einhvern annan. Mig  langaði til að eyða tíma með sjálfri mér og kynnast sjálfri  mér. Það var svo margt um mig sem mig langaði að vita, en  vissi ekki um því ég hafði eytt mestallri ævi minni í að  forðast raunveruleikann. Núna hafði ég kynnst SLAA  aðferðinni, og vildi prófa öll verkfærin sem samtökin höfðu  upp á að bjóða. 

Mér fannst þetta svo geðveikt spennandi að allan tímann sem  ég var í algeru fráhaldi* frá öllu kynlífstengdu og drykkju  tók ég eiginlega ekkert eftir því að ég væri að neita mér  um eitthvað. Ég upplifði tímabilið aldrei sem aðhald því ég  var allan tímann að dekra við sjálfa mig með öllu því sem  ég hafði farið á mis við áður; að eiga raunverulega  tengingu við Guð og sjálfa mig. Ég fann svo mikinn kærleik  að ég sveif á bleiku skýi allan daginn; ég gerði  sporavinnu, mætti á fundi, stundaði skólann af (nýfengnum)  krafti og áhuga og ræktaði sambandið við vinkonur mínar og  fjölskylduna mína, af heilum hug. Ég stundaði hugleiðslu,  fór út í göngutúra ein með mp3-spilarann minn og hlustaði á  fallega tónlist og naut þess í fyrsta skipti að vera í  núinu. 

Fataskápurinn minn gerbreyttist og ég litaði hárið á mér,  en ég hafði ekki þorað að breyta til í 7 ár. Nokkru seinna  krúnurakaði ég mig.  Ég klæddist ekki háhæluðum skóm í  heilt ár. Ég komst að því að mér finnst gaman að breyta  til, og að eina manneskjan þarf að samþykkja mig, er ég  sjálf. Ég fór að þora að koma hlutum í framkvæmd sem ég  hafði varla leyft mér að dreyma um áður. Mig hafði lengi  langað að læra að kafa. Fyrsta sumarið mitt sem ég var edrú  af ástar- og kynlífsfíkn, eyddi ég ein erlendis við köfun  allt sumarið, og fékk að lokum kafarameistararéttindi.
Þessi strákur sem mér hafi einu sinni fundist mikilvægari  en allt annað, fór fljótt að vera minna og minna í huga  mér. 

Nokkrum vikum seinna gerði ég mér grein fyrir að ég leit  hann allt öðrum augum en ég hafði áður gert. Áður gat ég  ekki hugsað mér lífið án hans,fannst að hann yrði að  breytast og ég ætlaði að breyta honum, bjarga honum svo við  gætum verið saman. En þarna var eins og hulu hefði verið  svipt af honum og ég fór að sjá hann eins og allir aðrir  sáu hann, sem veikan einstakling sem þjáðist og var ófær um  að sjá um sjálfan sig, hvað þá að vera í heilbrigðu  sambandi og stofna fjölskyldu. Þarna snarhætti ég einnig að  vorkenna honum fyrir hvað hann ætti bágt. Ég skildi að hann  hefði frjálsan vilja eins og allir aðrir, og ef hann vildi  hætta að láta sér líða illa gæti hann það. En ég var búin  að missa áhugann á honum, og hann eða öllu heldur ástar- og  kynlífsfíknin, var búin að missa tökin á mér. Ég var  frjáls.


*Ég er að sjálfsögðu enn í fráhaldi en meðan ég fór í  gegnum sporin en þá var ég líka í fráhaldi frá sjálfsfróun  og drakk ekki. Í dag drekk ég mig ekki fulla lengur, hef  einfaldlega engann áhuga á því.